الگوهای مدیریت در گردشگری (قسمت اول)
حتما از سایت های زیبای زیر دیدن نمایید .. بهترین دکوراسیون و تزیینات خانه
www.takcarpet.blogfa.com www.takcarpet.ir
اگر قصد خرید کادو و هدیه ای زیبا و نفیس برای عزیزانتان را دارید به سایت های بالا مراجعه نمایید
صرفه‌جویی‌های مقیاس، ناهمگنی نسبی، و وابستگی شدید به گردشگری به علاقه‌ای نسبتاً شدید به همکاری منطقه‌ای در منطقه‌ی کارائیب منجر شده است.
برای
مثال، این سازمان حل یکی از مسائل اقتصادی و زیست محیطی جدید این منطقه،
یعنی رشد منفجر شونده‌ی صنعت کشتیرانی تفریحی، را به عهده گرفته است.
سازمان گردشگری کارائیب در 1994 گزارشی را منتشر کرد که در آن اثرات منفی
کشتی‌های تفریحی را بر محیط زیست، از قبیل تخلیه فضولات، برشمرده بود. این
گزارش حداقل تأثیراتی داشته است. چون صنعت کشتیرانی تفریحی یکی از معدود
حوزه‌هایی در گردشگری است که در آن آثار خارجی قابل ملاحظه‌ای در آن سوی
مرزهای ملی آشکار است، همکاری بین‌المللی در این حوزه این عقیده را که آثار
خارجی می‌تواند الگوهای مدیریت را توجیه و تبیین کند مورد تأیید قرار
می‌دهد. همچنین کشتی‌های تفریحی مشکلات درآمدی مهمی را مطرح می‌کنند زیرا
خطوط کشتیرانی تفریحی در به جان انداختن دولت‌ها برای کسب نرخ‌های بهتر
مالیاتی مهارت دارند.
سازمان گردشگری کارائیب راهبردهایی را نیز برای
بازاریابی منطقه تدوین کرده است، زیرا بودجه‌های بازاریابی بسیاری از اعضای
آن بسیار اندک است که به تنهایی نمی‌توانند تبلیغات مؤثری داشته باشند.
کنشگران خصوصی، نظیر امریکن ایرلاینز، به بودجه‌های این تلاش‌های منطقه‌ای
کمک کرده‌اند. تأسیس حمل‌ونقل هوایی منطقه‌ای یکی از مسائلی است که ضرورت
آن به شدت احساس می‌شود ولی اقدامات انجام شده تا امروز نتیجه‌ای نداشته
است. سازمان گردشگری کارائیب نگرانی‌هایی نیز از مذاکرات قریب‌الوقوع
موافقت‌نامه عمومی تجارت خدمات دارد و آن را دارای پیامدهایی برای گردشگری
می‌بیند که اعضایش کاملاً آمادگی پذیرش آنها را ندارند. بزرگ‌ترین نگرانی
آنان این است که مجبور شوند اجازه دهند شرکت‌های بین‌المللی گردشگری جای
شرکت‌های داخلی را بگیرند.
سرانجام، تلاش‌های گردشگری آسه‌آن، از دیگر
تلاش‌های منطقه‌ای است که ارزش بیان کردن دارد. آسه‌آن با ایجاد یک کمیته
فرعی در 1976 به همکاری در زمینه‌ی گردشگری رسمیت داد. به علت رشد گردشگری
در کشورهای آسه‌آن در نیمه اول دهه‌ی 1990، این سازمان توجهی بیشتر به این
بخش معطوف داشته است. «طرح ضربتی همکاری آسه‌آن در گردشگری» که در 1995
تدوین شد، این موارد را به عنوان اولویت‌های همکاری منطقه‌ای مشخص کرد:
توسعه گردشگری پایدار، حفظ منافع فرهنگی و زیست محیطی، فراهم‌سازی حمل‌ونقل
و زیرساخت‌ها، آسان‌سازی رویه‌های مهاجرت و توسعه منابع انسانی (ASEAN
1998b). با توجه به بحثی که در بخش بعدی این مقاله خواهد آمد، بسیار جالب
توجه است که این طرح هیچ اشاره‌ای به کوشش‌هایی در جهت کنترل گردشگری
سوءاستفاده جنسی از کودکان نمی‌کند و در هیچ یک از اسناد آسه‌آن نیز
اشاره‌ای به این مسأله وجود ندارد. این طرح به طور خاص خواهان توسعه و
تبلیغ آسه‌آن به عنوان «یک مقصد گردشگری واحد و جمعی» است (ASEAN 1998,
Section II, 8 a). افزایش مشارکت بخش‌های عمومی و خصوصی نیز یکی دیگر از
اهداف این طرح به نظر می‌رسد. در سطح جهانی، یک سازمان میان دولتی وجود
دارد که مختص گردشگری است، یعنی سازمان گردشگری جهانی. این سازمان در 1975
تأسیس شد، اعضای آن به شدت با اعضای سازمان جهانی تجارت یکی است. این
سازمان حدود 150 عضو وابسته از بخش خصوصی دارد و نمونه‌ای از اهمیت مدیریت
مشترک خصوصی ـ عمومی در این حوزه‌ی موضوعی است. سازمان گردشگری جهانی
گردهم‌آیی¬های بیشماری برگزار و گزارش‌هایی را درباره‌ی موضوع‌هایی نظیر
پایداری و پیامدهای زیست‌محیطی گردشگری منتشر می‌کند. ولی برنامه‌ی آن
صریحاً طرفداری از گسترش صنعت گردشگری است. این سازمان «ضوابط اخلاقی جهانی
گردشگری» را رسماً اعلام کرده است که عباراتی نظیر «گردشگری، وسیله‌ای
برای احساس رضایت فردی و جمعی» و «حق گردشگری» را شامل می‌شود (WTO 1999a).
احتمالاً مؤثرترین فعالیت سازمان جهانی گردشگری ایجاد استانداردهای
حسابداری و جمع‌آوری اطلاعات بوده است.
شورای بازرگانی سازمان گردشگری
جهانی به شدت با مسأله مالیات گردشگری درگیر بوده است (WTO Business
Council 1988). چنان که نظریه‌های اقتصادی به ما می‌گوید، این سازمان جهانی
به مسائل آثار خارجی می‌پردازد. به ویژه، این سازمان به نفع هماهنگی
نرخ‌های مالیاتی در کشورها (و تحقق طرح‌های مالیاتی در درون کشورها) فعالیت
می‌کند و استدلال می‌کند که نبود هماهنگی موجب پیدایش رقابت‌های ناعادلانه
می‌شود. مسائل آثار خارجی دیگری نیز توجه سازمان گردشگری جهانی را به خود
معطوف داشته است، از جمله استانداردهای متفاوت سلامت و بهداشت غذایی که
برخی کشورهای اروپایی را وادار ساخته است که به شهروندان خود در مورد
مسافرت به برخی مقصدها هشدار دهند (Regional Conference for Africa and the
Mediterranean 1991).
شماری از ارگان‌های سازمان ملل متحد به موضوع‌های
مرتبط با گردشگری سروکار دارند. همان گونه که در سطور زیر بحث خواهیم کرد،
مسأله سوءاستفاده جنسی از کودکان تعدادی از مؤسسات سازمان ملل متحد، از
جمله سازمان بین‌المللی کار و یونیسف، را درگیر ساخته است. پیامدهای
زیست‌محیطی گردشگری نیز توجه سازمان ملل متحد را، زیر عنوان توسعه پایدار،
به خود جلب کرده است. سلسله مقالات و جلساتی به موضوع «گردشگری پایدار
پرداخته و روش‌هایی را پیشنهاد کرده‌اند که از طریق آنها دست‌اندرکاران
صنعت گردشگری بهتر می‌توانند در ساختارهای سیاستگذاری و ابتکار عمل احتمالی
این صنعت برای حفاظت بیشتر از محیط زیست ادغام شوند. با وجود این، معلوم
نیست که این جلسات، که با شدت و حدت در 1999 برگزار شد، فعالیت‌های بعدی یا
اقداماتی در جهت مدیریت عملی در این زمینه را تشویق خواهد کرد.